4. Het Flavisch Amfitheater

Het staat op de Italiaanse versie van de vijf eurocent, stamt uit de eerste eeuw na Christus en het doek is hier gevallen voor naar schatting zo’n driehonderduizend tot vijfhonderduizend mensen. Begint het al te dagen? Ik heb het natuurlijk over het Amphitheatrum Flavium, beter bekend als het Colosseum. Mijn bezoek aan het centrum begon vroeg op de donderdagmiddag (na een verlaat ochtendritueel; lekker uitslapen en goed ontbijten) bij het reizen naar het neergelegen metrostation Colosseo. Ik was zeker niet de enige met deze gedachten om dit bouwwerk te bekijken, dus na wat gewurm door de menigte kon ik eindelijk met ware ogen zien hoe dit blok historie er eigenlijk ècht uitziet. Met een heerlijk zonnetje op mijn bol, ben ik om dit gebouw heen geslenterd en heb er uiteindelijk toch voor gekozen niet naar binnen te gaan (je had de rij moeten zien!); hopelijk vind ik daar later een mooi momentje voor.

Het leven als toerist is vaak gemakkelijk; je hoeft alleen maar achter de rest van de toeristen aan te hobbelen om op de mooie plekjes te komen. Waar ik zodoende echter terechtkwam, waren de standplaats van meerdere touringcarbussen langs het Foro Romano. Ook dit Foro Romano was tijdelijk dichtbevolkt en omdat ik het tóch wilde zien zonder te hoeven wachten, heb ik de benenwagen gepakt om me rond dit forum voort te bewegen. Een goed uitkijkpunt vinden bleek niet eens zo gemakkelijk door werkzaamheden aan een nieuwe metrolijn door Rome, torenhogen muren en hekken, en andere obstakels, zoals verwarde Nederlanders die niet kunnen vinden waar intreekaartjes voor toeristische activiteiten moeten worden gekocht. Na een snel bezoekje aan de Basilica di Santa Francesca Romana ben ik een poging gaan wagen om via de Via dei Fori Imperiali op een mooie uitzichtpunt te komen; uiteindelijk lukte dat door bij de gesloten Chiesa dei Santi Luca e Martina te komen. En net toen ik dacht dat ik het mooiste plekje had gevonden voor een foto besloot een meeuw (demonstratief) voor mijn plekje te gaan zitten. Gelukkig hebben we de foto’s nog!

Na een kleine stop op het Capitolijn, waar ook een kopie staat het Lupa Capitolina (beeld van de wolf die de stichters van Rome, Romulus en Remus zou hebben gezoogd), en de Basilica di Santa Maria in Ara Coeli, begonnen mijn voeten toch te demonstreren. De wandeling heb ik nog voortgezet naar het Circus Maximum. Een kiezel-/groene vlakte van ruwweg zeshonderd meter is wat er nog van dit (wagenren)stadion over is, maar met wat inbeeldingsvermogen kom je ver. Datzelfde gold voor een groep Nederlandse scholieren, die een sprintwedstrijd houden van een meter of vijftig. Mijn inbeeldingsvermogen zag me van deze scholieren wel winnen, maar mijn voeten dachten anders; ik heb het Circo Massimo afgelopen en ben met de metro vanaf het gelijknamige station terug naar Garbatella gegaan.