1. De dag vòòr en de dag van vertrek
Na een druk en gezellig ‘afscheidsfeestje’ op zaterdag 7 oktober voor vrienden en familie, begon het besef toch in te dalen dat ik, zij het tijdelijk, juist deze mensen niet in levenden lijve meer zou spreken. Gelukkig was op diezelfde zaterdagavond mijn hele koffer volgekalkt met witte verfmerkstift, met lieve berichtjes (en dronken leuzen) aan binnen- en buitenkant. Het inpakken van de koffer verliep prima. Toen echter na het inpakken de koffer in het slot viel en niet meer te openen was, begon ik enige spijt te krijgen dat ik juist een koffer met ‘antiek’ cijferslot had gekozen. Twee uur en duizend combinaties verder was het slot nog niet open, waardoor ik (het was ondertussen maandag geworden, om half twee ’s nachts) eerst met paperclip maar vervolgens met koevoet en hamer de koffer probeerde open te krijgen. Met laatstgenoemde gereedschap lukte dit, maar het slot overleefde het uiteindelijk niet.
Op de maandagochtend, 9 oktober, vertrokken ‘kleine Sebastian en grote papa’ al vroeg naar Brussel om zeker te weten dat we bij Antwerpen niet in de file zouden staan. Zodoende waren we nog voor enen op het vliegveld, ruim voor de ‘boarding time’ van kwart over vijf. Een espresso en koffiebroodje verder was het toch tijd om gedag te zeggen, waarna ik eigenlijk meteen door de douane kon. Op mijn koffer na dan, een rol stroopwafels werd in de scan aangezien als mogelijk explosief. Na openen van mijn koffer, vertelde de Vlaamse douaneambtenaar aan de andere kant van de koffer grappend dat zijn collega achter de scanner “vermoedelijk honger had gekregen”.
Na wat vertraging kon het vliegtuig opstijgen, en binnen twee uur weer landen. Om exact zevenendertig minuten over zeven zette het vliegtuig voet (eigenlijk vooral wiel) aan land. Mijn taken: de koffer moest worden opgehaald, treintickets moesten worden gehaald en huisbazin moest worden gecontacteerd. Direct na ophalen trok de koffer al bekijks, op de roltrap werden er pogingen gedaan om te ontcijferen wat er nou precies stond en in de trein werd ik meerdere minuten boos aangekeken door een man in pak. Ik lachend terugkijken, waarop hij naar beneden wenkt. Jawel, het woord ‘scopare’ (een vertaling wordt niet toegestaan op deze nette website) stond volledig in het gezichtsveld van meneer. Nogmaals bedankt Arthur! ;)
Al aangekomen op station Ostiense werd ik op de trappen al tegen het lijf gelopen door Roberto, of bijnaam Bob, de vriend van de huisbazin. Na wat scheurwerk slash tour door de straten van wijk Garbatella, werd mij het appartement (met binnentuintje!) laten zien waar ik tot eind januari 2018 zou verblijven. Huisbazin Giacoma had al een bord pasta all'amatriciana klaargezet, inclusief mozzarella-sla-spinazie-salade en Bob had een Italiaanse dubbelbock al koudgezet in een speciaal voor mij bestemde koelkast. Zeer attent! Moe na een lange dag, en een beetje overdonderd door de warmte van de avond ben ik na wat ‘gewhatsapp’ al vrij snel in slaap gevallen in mijn nieuwe tweepersoonsbedje in Rome.
