3. De martelaar

Behalve een camera heb ik ook een cameratas gekocht voor mijn vertrek naar Rome. Het ideale aan deze tas is dat mijn camera alleen via een vakje op mijn rug te benaderen is; ideaal tegen pickpockets in metro’s en op drukke openbare plekken. Ook handig is een band voor om mijn middel; zodoende kan ik de tas naar mijn buik draaien en als een soort uitklaptafel gebruiken om mijn camera snel tevoorschijn te halen of op te bergen. Ook ideaal op plekken waar je niet te veel wilt opvallen als toerist, als dat niet al gebeurd door je lengte, blonde haren, blauwe ogen en backpack natuurlijk.

Mijn eerste woensdag was dus exact zo’n dag; ik besloot de buurt te verkennen. Niet ver van huis, bevind zich de oudste straat van Rome; de Via Appia Antica. En dat moest ik! De weg naar deze bijzondere straat toe was een heuse belevenis met oversteek over drukke, brede autowegen én verlaten straten. Wat bleek, de Via Appia Antica door het Parco della Caffarella blijkt dus niet zo ‘antiek’ als de naam voordoet; het is eigenlijk maar een drukke autoweg. Op zoek naar de rust ben ik vervolgens al bellende het park ingelopen, maar behalve een tennisvereniging en wat loslopende honden vond ik niet veel anders dan bomen.

Ik had nog een tweede troef om die dag alsnog waarde te geven; aan het rand van het eerdergenoemde park liggen de Catacomben van San Sebastiano, vernoemd naar de martelaar. Deze catacomben liggen op drie dieptes en is ondergronds in totaal zo’n elf kilometer uitgestrekt. Op de weg hier naartoe  bleek echter dat de ingang van het catacomben niet te voet te benaderen was via de Via Appia Antica; tenzij ik op de weg naast de auto’s wilde lopen, vandaar dat mijn eigen martelingstocht (haha, pun intended) langs de rand van het park liep. Eenmaal aangekomen ben ikzelf de oude catacomben in geweest; bijzonder om daar te lopen, het is over de eeuwen zeer goed bewaard en de basiliek die er bovenop was gezet was zeer rijk gedecoreerd.

Dan het avondprogramma; Bob raadde me op mijn eerste avond al aan om bij de Eataly (het heet echt zo!) te gaan eten; een soort van warenhuis, maar dan alleen maar voor eten. Na een tour door de winkel, na meters wijn en langs vele restaurantjes, heb ik ergens supplì besteld en ben daarna bij een pizzeria gaan zitten voor een pizza. Toen ondertussen iedereen om me hun bestelling aan de tafel kregen, kwam ik er toch achter dat er iets mis was. Net toen ik wenkte, had ook een van de obers door dat ik ondertussen wel trek had gekregen in mijn bestelde pizza. Opzet of onschuld, nadat zelfs mijn mobiel het wachten had opgegeven (batterij was volledig leeg), kreeg ik alsnog mijn pizza met buffelmozzarella en salami. Goede pizza, maar van mijn eerste in Rome is dus geen foto helaas. :(