9. Di bene in meglio!

Eigenlijk zijn de ochtenden hier best triest; op mijn wandeltocht vanuit huis naar station Ostiense, zo'n kwartier, kom ik altijd meerdere bedelaars tegen; donkere mannen die je in de ochtend begroten en hun petje uitsteken met daarin enkele tientallen eurocenten. Of mannen die de stoep vegen en op de stoep een piepschuimen bakje hebben staan, waarin je een gift kan achterlaten voor het werk wat ze doen. Langs de 'Circonvallazione Ostiense' staan bovendien kraampjes met mannen van Indiaase afkomst die van 's ochtendsvroeg tot na het avondgloren onder andere elektronische troep, kledingstukken en accessoires verkopen. Het voetpad naast Via Girolamo Benzoni bevat naast vele graffitistukken op de muren en rolluiken van winkelpanden, ook gaten en scheuren in het asfalt waar ik al menig keer mijn enkel op heb mogen verzwikken. En kom ik dan eindelijk op het station, dan zitten de treinen meestal propvol. En toch ga ik nu met steeds meer plezier naar mijn stageadres!

Een maand geleden beschreef ik dat de communicatie op mijn stageadres maar moeizaam ging, en sloot ik af met een mogelijke oplossing; ik moet zelf Italiaanse woordjes te gaan leren. Ik ken ondertussen een aantal woordjes en probeer ze regelmatig uit tijdens de lunchpauzes met mijn vier Italiaanse mede-stagairs, al krijg ik vaak genoeg (grappend) te horen dat ik geen Italiaans mag spreken. Niet omdat mijn uitspraak of woordkeuze zo slecht is (of althans: dat benoemen ze niet als reden), maar omdat ze zich er toch eigenlijk wel voor schamen dat ze de Engelse taal na jarenlange lessen niet helemaal beheersen. Het blijft toch een trots volk, die Italianen.

Behalve spreken van een paar woordjes, gaat bij mij het luisteren ook steeds beter. De helft van de boodschap is vaak al te halen uit de passievolle handgebaren en -bewegingen van mijn collega's, maar ook begin ik kernwoorden steeds meer te herkennen, al is er soms door de snelheid en complexiteit van zinnen ook geen touw aan vast te knopen. Toch moet ik nog grote stappen maken op taalgebied (en waarschijnlijk is mijn stage daarvoor te kort), maar de eerste stappen zijn in ieder geval gezet.

Aansluitend op dat laatste; ik heb een leuke anekdote voor jullie. Op 16 november stond er een bericht op de website van de NOS over een Japanse trein die 20 seconden te vroeg vertrok, waarnaar er, zonder dat een enkele reiziger had geklaagd, grootschalig excuses werd aangeboden door het Japanse spoorbedrijf. Toen dat in het Italiaans een aantal dagen later tijdens de lunch ter sprake kwam, kon ik zodoende gewoon meepraten met mijn collega's, die mij met volle verbazing aangaapten en zelfs vroegen naar een samenvatting, omdat ze niet verwachtten dat ik ze zou verstaan, laat staan het nieuwsbericht zou begrijpen.

En toch is een groot complimento op zijn plaats voor mijn mede-stagiairs, waarvan ik merk dat een aantal steeds meer durven op taalgebied en hun Engels zichtbaar verbeteren (en zelfs oefeningen hiervoor doen op hun mobiele telefoon). Het wordt zo dan ook beetje bij beetje gemakkelijker en gezelliger om te praten! Als kleine bekroning zijn we vorige week als vijf collega's (en een vriendin) een aperitivo gaan nemen in de stad; bestaande uit een drankje/cocktail en een (onbeperkt) lopend buffet (waarin pasta en pizza natuurlijk niet ontbrak) voor een mager prijsje. We blijven immers nog allemaal studenten!

Eerder deze maand was er ook al een activiteit; een 'avondje uit' met een achttal collega's bij een gamehal in de buurt. Na een aantal intense potjes biliardino (tafelvoetbal), waarin de passie voor spellen met een voetbal onder Italianen weer eens duidelijk werd, zijn we ook nog gezamenlijk een hapje gaan eten. Ik kan ondertussen dus wel stellen: qua sfeer onder collega's zit het hier over het algemeen helemaal prima en ook de gezamenlijke koffie elke morgen houden we erin!

Vergeet niet de foto's terug te kijken van vorig bericht!